Het is onduidelijk of god gebitselementen bezit. We weten slechts dat god blind is. Alwetend, maar blind. Om geïnformeerd te blijven, bedient hij zich van scharen engelen. De scharen zijn professioneel georganiseerd en tellen diverse rangen en standen: cherubijnen, serafijnen, heerschappijen, voornaamsten, aartsengelen en standaardengelen. Om er slechts enkelen te noemen.

De aarde is een cherubijner hangplek. Dagelijks dalen cherubijnen af om de wensen en verlangens van mensen te noteren. Wat de cherubijnen waarnemen en registreren spelen ze door aan de serafijnen. Serafijnen, de dichtst bij god gezetenen, seinen de observaties door naar god, in braille. God is een kluwen engelen.

In 1987 draait de Duitse filmregisseur Wim Wenders de speelfilm Der Himmel über Berlin. Een van de serafijnen laat zich vanuit de hemel op aarde vallen. Hij verlangt naar een vrouw, haar geur. Hij wil gezien worden. Hij wil bloeden als hij zich snijdt. Hij eist het recht op kiespijn op.
Na zijn val heeft zich een jong gebit in zijn mondholte gevormd. Tweemaal per jaar bezoekt hij een tandarts. De arts verbaast zich over het melkgebit. De voormalige engel zegt:
- Zolang er albino negers bestaan, kunnen engelen met een melkgebit niet worden buitengesloten. De tandarts knikt. Een gevallen engel keert nooit terug naar god.

Uit: TREKKEN, Q.S. Serafijn, 2010