Toentertijd woonde ik in Haarlem. Ik kocht een ananas die ik in het keukenkastje onder het aanrecht bewaarde. Ik vond de ananas nooit terug.
Aliens komen en gaan. Ze zijn zo snel dat het vooralsnog niet gelukt is met professionele apparatuur een deugdelijke foto van ze te maken.
Fotografie is het breken van de tijd. Fotografie is magie, de illusie van eeuwige terugkeer. Het onderwerp speelt geen rol. De illusionist die zijn assistent in twee helften opdeelt en het lichaam vervolgens heelt, dát is de fotograaf. Type assistent is niet van belang.
Spijt over een niet gemaakte foto is spijt over het ontbreken van bewijsmateriaal. Foto's zijn één van de vele corpi delicti van de emotie. Het is desondanks onmogelijk een foto te maken van iemand die, als gevolg van een verkeersongeval zijn partner verloor. Ook het stoppen met roken zich niet laat fotograferen.

Zeven jaar geleden schafte ik voor een tentoonstelling twee albino angorakonijnen aan. Na zes maanden kon een van de albino’s niet meer op zijn poten staan. Ik consulteerde een dierenarts. ‘Wormen in het hoofd,’ zei hij. ‘Tien procent kans op overleving mét medicatie. Ik stel voor: in laten slapen.’
'Prima,’ zei ik. Toen hij het spuitje in het beest plaatste, informeerde ik naar de medicatie. Het konijn ontspande. ‘Wilt u het meenemen of laat u het hier?’ ‘Graag meenemen,’ zei ik, ‘ik laat het opzetten.’ Het lichaam werd in een plastic geschoven. Thuisgekomen legde ik het dier in het vriesvak van de ijskast.
De volgende dag bezocht ik een preparateur. ‘In wat voor pose wilt u het het dier opgezet hebben?’ vroeg hij. Ik wilde een nationaal-socialistisch konijn: de rechterpoot straf naar voren maar zweeg. ‘Zittend graag, met rode albino oogballen.’
Jaren hoorde ik niets. Totdat ik op een dag aan de etalage van de preparateur voorbijtrok. ‘Het lijk ligt nog in de vriezer,’ zei hij. Ik gaf hem mijn telefoonnummer en hoorde opnieuw niets. Maar wat moet ik met een geprepareerd albino angorakonijn?

Er is geen moment dat ik had willen fotograferen en niet fotografeerde. Hoe kan iemand spijt hebben van het ontbreken van 1/1000 seconde wanneer het leven bestaat uit het veelvoud daarvan waarvan noch het voorafgaande, noch het opeenvolgende moment wordt gemist?
Treuren om een niet gemaakte foto is het spijtige inzicht geen bijdrage te leveren aan de geschiedenis.
De geschiedenis wordt overschat.
Wanneer het onmogelijk is een fatsoenlijke foto van een alien te maken, is het óók onmogelijk een deugdelijke foto van het verleden te maken. Het verleden laat zich niet prepareren. Iets missen is niet te delen door twee. Iets te wensen wel. Vandaar dat ik bezorgd ben over de foto die ik nooit maken zal.

Ik zal u die foto beschrijven: ik ben naakt en ik heb een gigantische penis. In erectie. De penis is zo groot als mijn lichaam. Aan deze buitenproportionele staaf zuigen duizenden vrouwelijke aliens, hun tong allemaal in een eigen kleur. Smarties. Ik bevind mij op een parkeerterrein aan de A20. Achter mij trekt een groep lama's, door jonge meisjes gemend, voorbij. De meisjes wikkelden hun borsten in vaandels. 'Qu-es!, roepen ze in tekstballonnen.
Mijn scrotum is gestut, zo enorm vol zaad zijn de testikels. De zon weerkaatst haar stralen op een druppel voorvocht - aarzelend aan de gigantische, trillende vlaggemast - en waaiert via de glanzende eikel in een hoek van 45 graden uit over de horizon en projecteert op de einder de woorden 'je viens te chercher'.
Het zou me spijten mocht deze foto niet gemaakt worden.

Van één van mijn voormalige geliefdes bezit ik drie foto's. Een foto toont haar voeten. 'Lelijke voeten,' dacht ik toen ik de foto opnieuw onder ogen kreeg. Liefde is blind. De camera ziend. Ware liefde is toekomende liefde.

Met behulp van digitale technieken, DNA-onderzoek en artificiële intelligentie wordt het mogelijk de toekomst te fotograferen. Je trouwt met de vrouw die ze wordt en neemt afscheid van de vrouw die ze is. Dan ook wordt het mogelijk buitenaards bezoek professioneel te fotograferen. En vind ik mijn ananas terug.